Αν έχεις έρθει κοντά σε ανθρώπους με οποιαδήποτε μορφής αναπηρία, γνωρίζεις και εσύ τι υπέροχα άτομα είναι. Αν όχι, εσύ χάνεις, σου το λέω εξ αρχής! Έχουν απίστευτο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, κάτι που εγώ εκτιμώ και θαυμάζω γενικώς και το αποζητώ στη ζωή μου. Θέλει μεγάλο θάρρος και θράσος(με την καλή έννοια) να έχεις αποδεχτεί πλήρως τον εαυτό σου, την κατάσταση σου και να μπορείς να μιλάς για αυτή. Όχι σαν να είναι εμπόδιο, τροχοπέδη ή κάτι αρνητικό. Να την έχεις αγκαλιάσει, να την έχεις αγαπήσει και να ζεις πλήρως μέσα από αυτή. Όταν είδα το βίντεο που ακολουθεί στο τέλος του άρθρου, δεν ήξερα αρχικά αν έπρεπε να γράψω κάτι για αυτό. Γιατί είμαι τόσο εξοικειωμένος με το θέμα της αναπηρίας που μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό. Όμως γνωρίζοντας πως οι περισσότεροι αναγνώστες δεν είναι, αποφάσισα να το αναδείξω ώστε να βοηθήσει όσους έχουν άγνοια περί αναπηρίας και επειδή δίνει θετική ενέργεια και ελπίδα στα Αμεα. Βλέπουμε ένα βίντεο όπου συμμετέχει μια χορεύτρια, μια σχεδιάστρια μόδας, μια φοιτήτρια.
Συγχρόνως άλλοι μοιράζονται την εμπειρία τους από τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στην αναπηρία. Και πως μέσα από αυτή βρήκαν την αυτοπεποίθηση να προχωρήσουν. Να αναγνωρίσουν ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο. Να στείλουν το μήνυμα ότι νιώθουν τόσο ευλογημένοι και να εμπνεύσουν και άλλους να ζήσουν τη ζωή τους. Ότι είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός και όταν αναγνωρίσεις την διαφορετικότητα σου όλος σου ο κόσμος αλλάζει! Μοιράζονται τις διάφορες εμπειρίες τους από την καθημερινότητα τους. Ο ένας ότι έχει νιώσει πολλές φορές να μη του δίνουν καν σημασία στο χώρο που βρισκόταν…σαν να μην ήταν καν εκεί. Δεν ήθελαν να με πλησιάσουν και να κάνουν κάτι μαζί μου, ίσως γιατί φοβόντουσαν. Ίσως γιατί δεν ήξεραν πως αλλιώς να ανταποκριθούν. Η σχεδιάστρια μόδας έχει δημιουργήσει μια σειρά από τζιν παντελόνια, γιατί πάντα η μεγαλύτερη της ανασφάλεια ήταν τα πόδια της. Με χαρά περιγράφει ότι μια από τις αγαπημένες τις στιγμές είναι όταν είναι έξω με όλες τις φίλες της που χρησιμοποιούν όλες αμαξίδιο και όλες είναι πανέμορφες και κυριολεκτικά γυρίζουν να τις κοιτάξουν με θαυμασμό.
Η κοινωνία δεν έχει συνηθίσει και συνδυάσει ότι μπορεί κάποιος/α να έχει κάποια αναπηρία και να είναι ελκυστικός/η. Είμαστε όμορφοι άνθρωποι. Όλοι είμαστε όμορφοι με τον δικό του τρόπο ο καθένας. Μπορούμε να είμαστε στιλάτοι, φινετσάτοι, εκθαμβωτικοί και υπέροχοι. Και ναι βλέπω τον εαυτό μου θαυμάσιο! Υπάρχει το καλό και το κακό. Όταν εστιάσεις στο καλό, το κακό δείχνει να φεύγει μακριά! Σου δίνεται μόνο μια ζωή και πρέπει να είσαι περήφανος για αυτή! Όταν αυτά είναι λόγια που τα ακούς μόνο μέσα από άτομα με αναπηρία, μόνο αισιοδοξία μπορούν να σου χαρίσουν. Όπως σχεδόν όλα (αν όχι όλα) στη ζωή είναι θέμα οπτικής, εσύ διαλέγεις. Θες μια ζωή που θα στην καθορίζουν οι άλλοι ή εσύ; Η αναπηρία σου να διαλέγει για σένα αν θα έχεις φίλους, δραστηριότητες και κοινωνική ζωή; Όχι φυσικά, είναι στο δικό σου χέρι! Παραδειγματίσου μόνο από αισιόδοξους και θετικούς ανθρώπους.
Δεν έχει σημασία αν θα είναι με αναπηρία ή χωρίς, το βασικό είναι να βλέπουν θετικά τη ζωή. Και εσύ με τη σειρά σου να προσέχεις ποιους επιλέγεις να έχεις κοντά σου! Να μην είναι τα κριτήρια σου η εμφάνιση, η οικονομική επιφάνεια ή η επαγγελματική τους δραστηριότητα. Σε μια εποχή που οι διακρίσεις και ο ρατσισμός αντί να εκλείπουν γίνονται πιο εμφανείς στην κοινωνία μας, κάνε και εσύ την προσπάθεια σου να μην πέσεις θύμα των περιστάσεων. Άλλωστε η καλύτερη επανάσταση είναι οι μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές που κάνουμε για το γενικότερο καλό. Είναι πάντα αναίμακτες και ο αέρας του αλτρουισμού μόνο θετικές επιπτώσεις μπορεί να έχει σε μια κοινωνία. Που πάντα θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, γιατί η μοναξιά όταν δεν είναι από επιλογή μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη αρρώστια!
