Η Bailey Rose είναι μια 16χρονη κοπέλα σαν όλες τις έφηβες της ηλικίας της. Πάει σχολείο, θέλει να πάει κολλέγιο, ασχολείται με τη γυμναστική και της αρέσει να απολαμβάνει τη ζωή. Ξαφνικά και δίχως καμία αιτία, ένα πρωινό δε μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της. Δε μπορούσε να περπατήσει! Αμέσως μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου υποβλήθηκε σε εξετάσεις. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Δε μπορούσαν να εντοπίσουν τι είχε πάθει. Νευρολογικά όλα λειτουργούσαν άψογα, το ίδιο και οι μύες, τα οστά, η σπονδυλική στήλη, τα πάντα. Η Bailey έμεινε καθηλωμένη στο κρεβάτι επί 11 ολόκληρες ημέρες. Έντεκα ημέρες που έβλεπε τη ζωή της δίχως λόγο να
αλλάζει. Δε γνώριζε εάν θα περπατήσει πλέον ποτέ.
Η κατάθλιψη της χτυπούσε την πόρτα. Η Bailey καθόταν στο αναπηρικό καροτσάκι αμίλητη και κοίταζε το ταβάνι. Το προσωπικό του νοσοκομείου ζούσε το δράμα της 1 θχρονης. Την είχε συμπαθήσει και περισσότερο απ” όλα
δε μπορούσε να κάνει το παραμικρό για να την ανακουφίσει, να της δώσει μια ελπίδα. Ιδιαίτερα μια νοσοκόμα, πήγαινε τα βράδια στο προσκέφαλο της και της μιλούσε με τις ώρες, όταν νόμιζε πως η Bailey κοιμόταν. Έτσι ξαφνικά που ήρθε, έτσι ξαφνικά και χάθηκε και ένα πρωινό μετά από 11 μέρες, η Bailey άρχισε να περπατάει πάλι κανονικά, όπως πριν. Λίγο πριν βγει από το νοσοκομείο ρώτησε πότε έχει βάρδια η αγαπημένη της νοσοκόμα. Όταν
την είδε, κάθισε στο αναπηρικό της καροτσάκι, όπως έκανε, την πλησίασε και τότε σηκώθηκε και την αγκάλιασε. Η αντίδραση της νοσοκόμας είναι εκπληκτική…
