Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, μας μαθαίνουν ότι πάντα πρέπει να εμπιστευόμαστε τους γιατρούς. Με τις μακροχρόνιες σπουδές τους και την τεράστια εμπειρία του, μοιάζει παράλογο να τους αμφισβητήσει κανείς. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η διάγνωσή τους είναι λάθος, με αποτέλεσμα κάποιος να υποφέρει χωρίς λόγο για όλη του τη ζωή; Όταν η Jean Abbott ήταν μόλις 4 ετών οι γιατροί τη διέγνωσαν με σπαστική διπληγία, μια μορφή εγκεφαλικής παράλυσης. Επί δεκαετίες υπέφερε από μυικούς σπασμούς, αδυναμία, σχεδόν πλήρη παράλυση και υπεβλήθει σε αμέτρητες επώδυνες επεμβάσεις. Τον περισσότερο καιρό βρισκόταν κατάκοιτη στο κρεβάτι και εξαρτιόταν από την οικογένειά της για τα πάντα. Επειδή ο νευρολόγος της θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους σε ολόκληρη τη χώρα, όταν ζήτησαν μια δεύτερη γνώμη δεν πήραν καμία σαφή απάντηση/διάγνωση. Αποφάσισε λοιπόν να αποδεχτεί την κατάστασή της και προχωρήσει μπροστά, προσπαθώντας να ζήσει όσο πιο φυσιολογικά μπορεί. Ένα όμως ταξίδι και μια αναπάντεχη επίσκεψη σε έναν καινούριο γιατρό, θα άλλαζαν τη ζωή της για πάντα! 33 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση, είπαν στην Jean ότι δεν έπασχε ποτέ από καμία μορφή εγκεφαλικής παράλυσης! Η πάθησή της ονομαζόταν DRD (dopa-responsive dystonia) και με μόνο ένα χαπάκι ονόματι L-Dopa, τα συμπτώματα που βίωνε επί 33 χρόνια εξαφανίστηκαν!
Στην αρχή η Jean αρνήθηκε να αποδεχθεί τη νέα διάγνωση και τη θεραπεία που της πρότειναν, όμως τελικά ο σύζυγός της την έπεισε. «Όταν ξεκίνησα τη θεραπεία ήμουν πολύ δύσπιστη ως προς την αποτελεσματικότητα που θα είχε. Δεν περίμενα κανένα αποτέλεσμα και δε μπορούσα να φανταστώ μια ζωή διαφορετική από αυτή που είχα γνωρίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.» Ύστερα από μόλις δύο μέρες που πήρε τα χάπια, η Jean μπόρεσε να σηκωθεί και να σταθεί όρθια χωρίς καμία βοήθεια, για πρώτη φορά στη ζωή της! Η δύναμη και η κινητικότητά της αυξάνονταν μέρα με τη μέρα και πολύ σύντομα ήταν σε θέση να πάει για πεζοπορία με το σύζυγό της στη λίμνη Superior, εκεί που είχαν ταξιδέψει για το μήνα του μέλιτος. Βέβαια, εκείνη τη μέρα έπρεπε να κουβαλήσει τη Jean. Παρόλα αυτά, η Jean δεν κρατάει κακία ούτε είναι θυμωμένη για τη λανθασμένη διάγνωση που της κόστισε τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής της. Προτιμά να μη μετανιώνει για τίποτα στη ζωή της, είχε γύρω της ανθρώπους που την αγαπούσαν και τη φρόντιζαν και η υποτιθέμενη «ασθένειά» της ήταν η αιτία να γνωρίσει τον άντρα της. «Πλέον μπορώ να κάνω πράγματα που ούτε ονειρευόμουν στο παρελθόν! Είμαι απλά ευτυχισμένη!» «Είμαι απίστευτα τυχερή που μου έδωσαν αυτή τη θεραπεία! Δεν άλλαξε μόνο τη δική μου ζωή, αλλά και αυτή του συζύγου και των παιδιών μου.»
