Αν υπάρχει πρότυπο πατέρα αυτή την εποχή για μένα είναι αυτό του Γιάννη Τοπαλούδη. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ να γράψω πολλά. Ο πόνος του πατέρα για την απώλεια της κόρης είναι τεράστιος . Δεν υπάρχει μέτρο. γράφει ο Νάσος Γουμενίδης Βλέποντας αυτό το βίντεο νιώθω τον πόνο σα να είναι δικό μου παιδί. Ανατριχιάζω. Βουρκώνω. Εξοργίζομαι… Αλλά την ίδια στιγμή σε θαυμάζω. Σε εκτιμώ.
Σε θεωρώ οικογένεια μου… Δεν έχω λόγια… Εξαιτίας σου καταλαβαίνω ποια είναι τα σημαντικά. Γιατί κάπου κι εγώ χάνομαι μέσα στην καθημερινότητα μου. Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο ψύχραιμος… Μόνο στην ιδέα, στην σκέψη… διαλύομαι. Και μπορεί εγώ να έχω την κόρη μου αγκαλιά κι εσύ να την έχεις χάσει… αλλά θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι η κόρη μου θα μάθει απο τον χαμό της Ελένης σου…
