Πρέπει να σκύψουμε μέσα στα Ιερά των Ελλήνων, στην Ιερή σκέψη, στην σκέψη ακρογωνιαίο λίθο, διότι η Φιλοσοφία ήταν αυτή που πάντα κρατούσε τα σκήπτρα στην Ελληνίδα Ψυχή στην Ελληνίδα Φωνή και στην Ελληνική Σκέψη. Οι Έλληνες είχαν την τάση να εξελίσσουν τις θεωρίες και γι αυτό να προοδεύουν. Οι Έλληνες δημιουργούσαν διότι δεν δογμάτιζαν. Δεν έφτιαχναν δόγμα. Γι αυτό παρατηρούμε ότι από τους Ίωνες ροσωκρατικούς ήρθαν οι Ελεάτες, ήρθαν οι Πυθαγόρειοι οι ατομικοί. Μετά από τον Σωκράτη και τους σωφιστάς ήρθαν δεκάδες σχολές. Ο καθένας συμπλήρωνε και ακολουθούσε και κάποιον άλλον κλάδο χωρίς να αναιρεί κανείς κάτι και δεν υπήρχαν μεταξύ τους αντιπάθειες. Σε αντίθεση με την εποχή των θρησκειών που όλα κατευθύνονται από δόγματα. Διότι το δόγμα είναι αυτό που βγάζει το μάτι του άλλου προκειμένου να επικρατήσει η μία άποψη.
Και όταν σου λένε ότι η τάδε ή η δείνα άποψη είναι εκ θεού, άντε τώρα εσύ να αποδείξεις ότι δεν είναι και εκεί τα πράγματα μπερδεύονται. Η Φιλοσοφία είναι ανοιχτή. Η Ελληνική Σκέψη δεν μπορεί να αφορίζει, δεν μπορεί να αποκλείει, δεν μπορεί να σου δείχνει μονόδρομους. Έχουμε σαν παράδειγμα τον γίγαντα τον Δημόκριτο που έχει γράψει 49 διαφορετικά βιβλία (αυτά ξέρουμε επειδή αυτά σωθήκαν), που λέει, «δοκεί μοι…» μου φαίνεται, νομίζω. Έρχεται ο Αριστοτέλης 150 χρόνια αργότερα και λέει, «Ενδέχεται και άλλως έχειν», μπορεί να είναι και αλλιώς. Ήταν βέβαιος ότι έλεγε το σωστό αλλά δεν απέκλειε ότι μπορεί να βρισκόταν κάποιος στο μέλλον να τον διορθώσει. Ελευθέριος Διαμαντάρας – Γιώργος Λεκάκης, από ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα «Απολλώνιος ο Τυανεύς, Ιησούς, Πυθαγόρας & νεοΠυθαγορισμός» που μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο.
