Είναι πάντα μια μεγάλη αποκάλυψη να βιώνεις κάτι που θυμάσαι απ’ όταν ήσουν παιδί. Πολύ περισσότερο αν δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά κάτι που έψαχνες και νοσταλγούσες. Πριν από 8 χρόνια, το 2007 είχα γράψει στο μπλογκ που είχα τότε (το enteka) για μια παλιά διαφήμιση που με είχε στοιχειώσει αλλά δεν θυμόμουν ούτε τη μάρκα του γάλατος που διαφήμιζε, ούτε έβρισκα το ηλεκτρονικό, φουτουριστικό κομμάτι που ακουγόταν σ’ αυτήν. Είχα γράψει λοιπόν: Γάλα εβαπορέ, αλλά ποιο; Jean Michel Jarre – αλλά ποιο; Έδειχνε φύση και ίσως και ένα γάλα να γεμίζει εντυπωσιακά ένα ποτήρι κι ακουγόταν ένα ηλεκτρονικό κομμάτι του Jarre, πιθανώς κάποια απ’ τα Oxygen. Πραγματικά πολύ θα ήθελα να την ξαναδώ. Δεν έχει νόημα να τα περιγράψω εδώ αλλά θυμάμαι στιγμές, χρώματα και γεύσεις, διακτινίζομαι στην εποχή της πρώτης δημοτικού, στο μικρό σαλόνι του σπιτιού μας με την περίεργη, ασπρόμαυρη τηλεόραση.
Μόλις μου ήρθε μια ειδοποίηση ότι κάποιος σχολίασε σε κείνο το παλιό ποστ του 2007. Κάποιος/α ανώνυμος/η που ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου, μου προσέφερε ξανά την οπτικοακουστική εκείνη εμπειρία, που είχα να βιώσω απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Έγραψε: Η διαφημιση με το κομματι του Jean Michel Jarre 🙂 Την έβαλα να παίξει και ήταν όντως αυτή. (Το αγοράκι με τη φλογέρα, φανταζόμουν πως ήμουν εγώ) Και ήταν ακόμα καλύτερη απ’ ό,τι τη θυμόμουν. Ακόμα πιο ελπιδοφόρα και δυναμική. «Αυτά είναι τα παιδιά που θα φτιάξουν αύριο τον κόσμο του 21ου αιώνα», λέει, και μιλούσε, πάνω κάτω για μένα και τη γενιά μου. Που ήμασταν ακόμα ανήλικοι στα ’80s, που όταν θα ερχόταν το 2000 θα ήμασταν πια μεγάλοι, και θα καταφέρναμε ένα σωρό πράγματα. Δεν νομίζω ότι τα καταφέραμε ακόμα. (Πάντως κάποιος που ήταν παιδί στα ’80s σήμερα είναι Πρωθυπουργός μας και μακάρι να μας εκπροσωπήσει επάξια.) «Αυτά είναι τα παιδιά που θα φτιάξουν αύριο τον κόσμο του 21ου αιώνα.» Τι ωραία που ήταν η ζωή, τότε που πίστευα πως κάθε υπέροχη μεγαλοστομία των διαφημίσεων ήταν αληθινή…
